|
Νέα
27/10/2013
Ποιος είμαι; Που πάω; Τι κάνω; Γιατί υπάρχω;
Η απόπειρα του υπουργείου παιδείας να "μεταρρυθμίσει" (ναι, ξανά!) το λύκειο και να το μετατρέψει σε «νέο λύκειο» (μιλώ για απόπειρα, γιατί οι νόμοι δεν ισχύουν επειδή ψηφίζονται, αλλά επειδή εφαρμόζονται – κι αυτό αργεί ακόμα…), άνοιξε πάλι τη συζήτηση για το... φροντιστήριο (!) Από τα γραφόμενα, αντιλαμβάνομαι (ομολογώ, όχι χωρίς κάποια χαιρέκακη ικανοποίηση), ότι πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός της άκρατης ανοησίας των άσχετων (ή, μήπως, συνειδητά ψευδόμενων;) «ειδικών» περί "αποκλειστικής ελληνικής ιδιαιτερότητας". Χαίρομαι που η επίμονη και επίπονη συλλογική εργασία των φροντιστών, μετατόπισε τον προβληματισμό από το στείρο και ψευδές πλαίσιο της, δήθεν, "παραπαιδείας", σε πιο δημιουργικά πεδία κοινωνικής αναζήτησης, σχετικά με το ρόλο και την προσφορά του φροντιστηρίου, ως απογευματινό σχολείο.
Όμως, συνεχίζω να διαβάζω "αναλύσεις" που δυσκολεύονται να ακολουθήσουν, όχι μόνο τις βασικές αρχές επιστημονικής τεκμηρίωσης, αλλά ακόμα και τους πιο βασικούς κανόνες της απλής λογικής. Είναι οξύμωρο, για να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό, να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει την ύπαρξη και ανάπτυξη των φροντιστηρίων, διερευνώντας λόγους και αιτίες που βρίσκονται μόνο έξω από αυτά. Είναι, εξ ορισμού, παράλογο, να επιχειρούμε να αποκωδικοποιήσουμε ένα φαινόμενο, λαμβάνοντας υπόψη μας μόνο το εξωτερικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό εξελίσσεται, αδιαφορώντας πλήρως για τα δομικά συστατικά του, για τους νόμους και τους κανόνες που δομούν τα εγγενή χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ιδιοσυστασία του. Είναι αντιεπιστημονικό και, αν μη τι άλλο, αναποτελεσματικό, να προσπαθούμε να αναλύσουμε ένα γεγονός, εξετάζοντας μόνο τα αποτελέσματα που, κατά την (ελεγχόμενη, ως προς την ορθότητά της, άποψή μας), αυτό παράγει, αγνοώντας τις αιτίες του.
Συχνά, διαβάζοντας "μελέτες" που αφορούν στην εργασία μου, αισθάνομαι ότι παλεύω να ερμηνεύσω χαοτικές σκέψεις και ανομολόγητες προθέσεις αδαών ανθρώπων, οι οποίοι, αφού αυτοχαρακτηριστούν "επιστήμονες", επειδή η ουσιαστική επιστημονική έρευνα τούς πέφτει λίγο… βαριά και δύσκολη, βρίσκουν πιο βολικό και εύκολο να βάλουν πρώτα το κάρο και μετά το άλογο – και το κάνουν αβίαστα, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να μάχονται ηρωικά και πένθιμα, για τη διατήρηση της (συνήθως, κομματικοθρεμμένης και κρατικοδίαιτης), απειλούμενης αυθεντίας τους…
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να πάμε, για λίγο, πίσω στα βασικά…
- Το φροντιστήριο, κατ` αρχήν, δεν μας το στέλνει ο… Θεός (ούτε ο διάβολος, σύντροφοι πατριώτες, σας το υπόσχομαι, ούτε ο διάβολος…). Το φροντιστήριο είναι δημιούργημα – γέννημα της επιθυμίας του... φροντιστή (!)
- Αυτός (ο φροντιστής) είναι ένα ανθρώπινο ον (και γι αυτό εγγυώμαι, το ξέρω μετά βεβαιότητας!), το οποίο έχει κάποιες συγκεκριμένες φιλοδοξίες από τον επαγγελματικό του χώρο:
- Δεν θέλει (ο ανώμαλος!) να βρίζει τη δουλειά του, δεν θέλει να πηγαίνει σε αυτήν όσο γίνεται πιο αργά και να φεύγει από αυτήν όσο γίνεται πιο νωρίς.
- Θέλει (ο, επίσης, ανώμαλος!), στο μέτρο του δυνατού, το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του (και όσον αφορά στο οικονομικό σκέλος, αλλά όχι μόνο γι αυτό), να εξαρτάται από τον ίδιο (τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις δεξιότητές του) και όχι από τις διαθέσεις του εκάστοτε υπουργού οικονομικών.
- Απαιτεί (ο – και πάλι – ανώμαλος!) να είναι υπεύθυνος για το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα της εργασίας του και αρμόδιος για τους τρόπους με τους οποίους θα το διεκδικήσει και, αν είναι άξιος, θα το καταφέρει.
- Στο φροντιστήριο πηγαίνουν μαθητές οι οποίοι, ταυτόχρονα και παράλληλα με το φροντιστήριο, μετέχουν στο τυπικό (διάβαζε κρατικό) εκπαιδευτικό σύστημα. Κοινώς, πάνε σχολείο. Και διδάσκονται. Και έχουν απορίες. Και αξιολογούνται. Και, για όλα αυτά, θέλουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Και πιστεύουν ότι αυτό (το καλύτερο αποτέλεσμα), θα το έχουν με το καλύτερο δυνατό μάθημα. Και πιστεύουν (τι ανωμαλία κι αυτή!) ότι το καλύτερο δυνατό μάθημα θα το βρουν στο φροντιστήριο.
- Σε πλήρη αντίθεση με το κρατικό (αλλά, δυστυχώς, όχι δημόσιο), πανάκριβο (άρα, καθόλου δωρεάν) κρατικό εκπαιδευτικό συνονθύλευμα, το φροντιστήριο δεν είναι υποχρεωτικό! Δεν ξέρω πόσοι από σας, αυτήν τη στιγμή, έχουν μείνει άναυδοι από αυτήν την αποκάλυψη, αλλά έτσι είναι. Στο φροντιστήριο φοιτούν μόνο μαθητές - παιδιά οικογενειών που το επέλεξαν, με κριτήρια εντελώς ανεξάρτητα από τις οδηγίες των κυβερνήσεων και τις υποχρεώσεις που αυτές (οι κυβερνήσεις) τούς επιβάλλουν, έναντι του παντοδύναμου Κράτους. Τόσα χρόνια Έλληνας, μπορώ να καταλάβω το υπέρτατο σοκ που δημιουργεί στα μέλη των φωτισμένων κομματικών καθοδηγητικών οργάνων αυτή η επαναστατική ανωμαλία (ναι, ναι, κι άλλη ανωμαλία!), αλλά τι να κάνω; Στην επιστημονική έρευνα, σύντροφοι, τι να κάνουμε; … πάνω απ` όλα η αλήθεια – ακόμα και αν είναι εξωφρενικά δυσάρεστη…
Προς το παρόν, θα μείνω σε αυτά. Είναι κι άλλα, αλλά… βαρέθηκα. Πόση ώρα μπορεί ένας (έστω και φανατικός - άρα... εξαιρετικά ανώμαλος) φροντιστής, να κάθεται να γράφει για… τόσο έντονες διαστροφές; Πολλή παρέκκλιση, βρε παιδί μου… Μήπως, τελικά, το φροντιστήριο είναι… εκτροπή; Μήπως είναι… βίτσιο; Μήπως οφείλεται σε κάποιο γενετικό ελάττωμα του ανθρώπινου γονιδιώματος; Μήπως πρόκειται για το σύμπτωμα μιας παγκόσμιας κοινωνικής παράκρουσης; Τι να υποθέσει και τι να αντιληφθεί κι ο φτωχός κρατιστής, που βλέπει να καταρρέουν όλα όσα τον τρέφουν και τον συντηρούν τόσα χρόνια; Δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα. Γι αυτό, συνεχίζει να γράφει βλακείες…
Υ.Γ. Σύντροφοι, υπάρχει τρόπος να καταργήσετε το φροντιστήριο. Αν καταργήσετε την εκπαίδευση. Σκεφτείτε το!
|
| Χρήσιμα | | | Εκπαιδευτικές σελίδες | | | Διάφορα | |
|